2 lutego w święto Ofiarowania Pańskiego przypada dzień życia konsekrowanego. Módlmy się w intencji osób konsekrowanych.

Klauzura to część klasztoru lub domu zarezerwowana wyłącznie dla członków wspólnoty zakonnej. Powszechne prawo klauzury wprowadził w 1298 r. papież  Bonifacy  VIII,  zakazując  wszystkim  mniszkom  wychodzenia z klasztoru z wyjątkiem zagrożenia dla życia lub ciężkiej choroby. Klauzura miała być „więzieniem i grobem” dla osób, które decydują się do niej wejść.

Przez wieki za klasztornymi murami żyły pokolenia benedyktynek, kamedułek,  dominikanek, klarysek, karmelitanek,  wizytek,  sakramentek.  Ich śmierć dla świata symbolizował czarny całun, którym przykrywano zakonnicę, składającą śluby wieczyste. Choć dziś ceremonia ta uległa zmianie, nadal w wielu klasztorach przechowuje się czarne całuny – pamiątki po poprzednich pokoleniach.
Jan Paweł II w adhortacji apostolskiej Vita consecrata pisze, że klauzura jest niezmiernie wartościowym środkiem ascetycznym, a „Mniszki ofiarowują się wraz z Chrystusem za zbawienie świata”. Dzień w klasztorach kontemplacyjnych zaczyna się koło 5 rano. Siostry odmawiają  modlitwy  brewiarzowe,  odprawiają  medytację,  biorą  udział  we Mszy św. Po śniadaniu pracują. W ciągu dnia modlą się kilka razy, odmawiając oficja od jutrzni aż po kompletę. Po obiedzie wracają do pracy, po południu mają rekreację. Dzień kończy się kompletą – modlitwą na zakończenie dnia. W szczególny sposób muszą zorganizować swój czas wspólnoty, które mają w charyzmacie wieczystą adorację Najświętszego Sakramentu – bernardynki, sakramentki, klaryski od wieczystej adoracji – grafik godzin modlitwy przed Jezusem kształtuje rytm dnia całej wspólnoty.