W środę znów odwiedzimy wielkie „miasta zmarłych.” Znów, jak co roku, nachylimy się nad grobem i znów odżyje pamięć o tych, którzy kiedyś z nami byli. Czy w tym „obrzędzie” nawiedzania grobów jest coś więcej niż przyzwyczajenie?
Niestety, wielu odwiedzających w tych dniach groby, ograniczy świętowanie tak niezwykłego dnia, do „bezdusznego” zapalenia świecy i pogadanie ze znajomym, którego udało się spotkać po wielu latach. Idąc z takim nastawieniem, odrzucamy wszelkie inne myśli, które plączą nam się po głowie. Nie chcemy usłyszeć cichej prośby naszej mamy, taty, bliskiej osoby, albo jakiegoś znajomego, którego grób właśnie mijam, którzy mówią: „Pomódl się za mnie!” Nic poza modlitwą nie jest nam potrzebne. Choćbyś zapalił setki pięknych lampionów i postawił piękne wazony kwiatów, jeśli nie skierujesz do Boga prośby wyszeptanej z serca o „Wieczny odpoczynek”, to na nic to wszystko się zda. Niezwykłość uroczystości Wszystkich Świętych leży w tym, że ten dzień w jakiś przedziwny sposób przenosi nas aż do niebieskich bram, gdzie dane nam jest spotkać naszych wielkich przyjaciół, którzy nam towarzyszą w drodze i nas wspierają. To niezwykłe spotkanie rodzi w nas wielką nadzieję, że wszystko jest możliwe dla tych, którzy „Miłują Pana” a On jest ich mocą. Nie ma tak poplątanych dróg, których nie można by rozplątać i nie ma takiego upadku, z którego nie byłoby możliwe się podnieść. Święci to ci, którzy pokazali światu, że z Bogiem wszystko można. 
Wieczny odpoczynek racz im dać, Panie,
a światłość wiekuista niechaj im świeci.
Niech odpoczywają w pokoju.
Amen. |
| 
| 
